rejoicing in the hands

ég var að horfa á vídeo af mér þegar ég var þriggja ára. ég var pinku lítil, með þrjár duddur í kjaftinum og mjakaðist um gólfið á líkan hátt og erna ómars gerir oft í verkum sínum.
vala var frekja sem sagði öllum að fara í eina beina röð áður en þau fengu ís og tuskaði mér til eins og litlu tuskudýri. þetta er ábyggilega það fyndnasta sem ég hef séð, skil ekki að ma og pa haldi geðheilsu.

núna er ég orðin algjört leikhús frík, fór á pét gaut í gær og svo hvíta kanínan í dag, og svo flokkinn í næstu viku. Pétur Gautur var snilld. Björn Hlynur var frábær, hefði samt viljað sjá Ingvar E frekar en Stefán þó hann hafi verið góður... allavega... Hvíta kanínan er búin að fá ömurlega dóma, mér fannst þetta fínt leikrit, þetta var svona deviced theater og mjög áhugavert.. svoltið aðeins of mikið af hinu góða stundum samt.

vá þetta er fokk leiðinlegt blogg.
en ég er líka alveg að sofna, enda rosa þreytt.

ég öfunda beggu núna.. mig langar að leika mér í london.

devendra minn á flott armbönd


















bæbæ..